Οι πολιτικοί δράστες και το χαμένο παιγνίδι της αξιοπιστίας…

 

Ο πρωθυπουργός της χώρας ταξιδεύει για να διαπραγματευτεί με τους ξένους και να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή και αξιοπιστία των Ελλήνων πολιτικών. 

 

Όμως την ίδια στιγμή οι πολιτικοί της κυβέρνησής του – και όχι μόνο – συνεχίζουν απτόητοι να διορίζουν στη Βουλή δικούς τους ανθρώπους, αποδεικνύοντας ότι το πολιτικό σύστημα και οι νόμοι, όπως εφαρμόζονται σήμερα, στο ζενίθ της κρίσης, εξακολουθούν να δίνουν το δικαίωμα στους πολιτικούς να συμπεριφέρονται σαν μία ελίτ που αδιαφορεί για την αξιοκρατία και τους άνεργους νέους.

 

Και έτσι τελικά τεκμηριώνεται ότι ακόμα και αυτές τις δύσκολες ώρες, που είναι ζωτικής σημασίας για τη χώρα, η καταστροφική νοοτροπία της δικομματικής παρασιτικής Ελλάδας εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει με παράπλευρη απώλεια την έννοια της «κυβερνώσας αριστεράς», που κινδυνεύει σύντομα να ακούγεται σαν ένα από τα καλύτερα ιστορικά ανέκδοτα της εποχής.

 

Αλλά το καλύτερο ανέκδοτο ήταν η αυστηρή εντολή του πρωθυπουργού. Αφού με την ανοχή του έγιναν αθρόοι διορισμοί στη Βουλή, κάποια στιγμή που το θέμα έπαιρνε πια φωτιά στα ΜΜΕ, παρήγγειλε να σταματήσουν. Θα ήταν πιο πειστικός αν παράγγελνε να ελεγχθούν, από ανεξάρτητη αρχή, όλοι οι διορισμοί στη Βουλή, από άποψη κόστους και παραγωγής έργου και μετά να ψηφιστεί νόμος για την απαγόρευση νέων διορισμών. 

 

Αλλά ποιος πολιτικός θα ψήφιζε τέτοιο νόμο και το κυριότερο ποιος πρωθυπουργός θα τον υποχρέωνε να τον ψηφίσει αν ήθελε να παραμένει πρωθυπουργός σε μια τόσο βαθιά κομματικοκρατική χώρα;

Προς το παρόν και σε πείσμα όλου αυτού του υποκριτικού και μετριοκρατικού κράτους, μόνη ελπίδα μοιάζει η εισαγγελική πυγμή. Αν αυτή καταφέρει πραγματικά να ανεξαρτητοποιηθεί και να υποστηριχθεί από όσους στην κορυφή και τη βάση της κοινωνίας νοιάζονται ακόμη για αυτή τη χώρα, θα μπορούσε να συμβάλλει σε μια μορφή «βελούδινης επανάστασης» για την εξυγίανση των βραδυκίνητων σχεδόν αμετακίνητων δεδομένων της διαφθοράς.

Αλλιώς όσο η αξιοπιστία χάνει την ισχύ και τη σημασία της, τόσο οι σχετικές πράξεις που η απουσία της συνοδεύει θα μπορούν να αυτονομούνται από την κοινή λογική και απαλλαγμένες από το βάρος της ανηθικότητας, που η πολιτική νομιμότητα θα τους επιτρέπει, να προκαλούν την απαγόητευση και τη λοιδωρία από και προς κάθε κατεύθυνση και να υπονομεύουν επ΄αόριστον την έξοδο της χώρας από το αδιέξοδο. 

Βέβαια, όλοι αυτοί οι πολιτικοί δράστες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι επωμίζονται αθροιστικά την ευθύνη και το κόστος των πράξεων τους…


Πηγή:http://gnathion.blogspot.gr