Εικόνες ενός πολέμου που μαίνεται

Από το προαύλιο της ΕΡΤ, ως την γειτονική Τουρκία που φλέγεται και τις εξεγερμένες φαβέλες της Βραζιλίας, οι εικόνες που φτάνουν δεν είναι σκόρπια και άσχετα μεταξύ τους γεγονότα. Πρόκειται για πλάνα μιας γενικευμένης οργής των ανθρώπων απέναντι στο σύγχρονο τυραννικό σύστημα του μιλιταροκαπιταλισμού.

Στην Βραζιλία, με αφορμή τις αυξήσεις των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πολίτες βγήκαν στους δρόμους, αγανακτισμένοι για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, την αύξηση του κόστους διαβίωσης και όλα αυτά στο όνομα της διοργάνωσης του Μουντιάλ και των Ολυμπιακών Αγώνων. 

Θεωρητικά η Βραζιλία είναι η ισχυρότερη οικονομικά χώρα του λατινοαμερικάνικου κόσμου και 6η οικονομία σε παγκόσμια κλίμακα, ωστόσο ο πλούτος της δεν φαίνεται να προσφέρει καλύτερη ζωή στον βραζιλιάνικο λαό.

Τα happenings με αθλητικό μανδύα, αλλά έντονα εμπορικό χαρακτήρα, υποβιβάζουν την Υγεία και την Παιδεία σε “brands” μη κερδοφόρα. Ομοίως το 2004 ζήσαμε την φιέστα των Ο.Α. για να είμαστε 9 χρόνια μετά, χρεοκοπημένοι και 2η φτωχότερη χώρα, ξεπερνώντας μόνο την Λετονία.
 

 

Στην Τουρκία, με αφορμή την εμπορευματοποίηση του πάρκου στο Gezi και την καταστροφή κτηρίων που διαμορφώνουν την πολιτισμική ταυτότητα της περιοχής, αλλά και την αλλοτρίωση του χώρου με τέτοιον τρόπο που το πράσινο θα εκλείψει, χιλιάδες διαδηλωτές επιτίθενται στο καθεστώς Ερντογάν εδώ και έναν περίπου μήνα.

Οι μάχες στους δρόμους είναι ασταμάτητες και προφανώς οι διαδηλωτές δεν αναπνέουν δηλητηριώδη χημικά και μετρούν νεκρούς από καπρίτσιο, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται πως η διαχείριση γης (δηλαδή η αλλαγή της ποιότητας ζωής τους) με τρόπο αυταρχικό, αμφισβητεί την συμμετοχή του πολίτη στον δημόσιο χώρο.
 
Επίσης ταυτόχρονα συμβαίνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Ρώμη για το δικαίωμα στην εργασία,  8 μέρες βρίσκονται οι Βούλγαροι στους δρόμους για σκάνδαλα διαφθοράς της κυβέρνησής τους, ενώ  σε χώρες του αραβικού κόσμου λαμβάνουν επίσης χώρα συγκεντρώσεις.

 

Στην ελληνική κοινωνία, το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, πετώντας στα σκουπίδια την κυβερνητική προπαγάνδα τύπου -τεχνητή αισιοδοξία για την ανάπτυξη- αφού παρουσίασε ένα μέρος μιας γενικότερης επίθεσης που ετοιμάζεται από την επικίνδυνη ηγεσία προς το κοινωνικό σώμα.

Τα εργασιακά και το οικονομικό σκέλος μπορεί να ήταν η προτεραιότητα αυτής της ακραία νεοφιλελεύθερης ελίτ, ήδη έχουν σημειώσει…πρόοδο στο σχέδιό τους, αλλά πλέον μιλάμε για ένα ξήλωμα των δημοκρατικών κεκτημένων. Κι όπως έχουμε ξαναγράψει, προσπαθούν να δημιουργήσουν ιδανικές συνθήκες για όσους έχουν για θεό τους το χρήμα.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι αλληλένδετες. Αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα ενός ακραία απάνθρωπου συστήματος, μιας εξέλιξης του καπιταλισμού με μιλιταριστικούς όρους. Στον πυρήνα αυτού βρίσκεται η ανύψωση του κέρδους ως υπέρτατη αξία, που στο όνομα αυτής δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται τακτικές εξόντωσης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στα Άουσβιτς της “ελεύθερης αγοράς” και στα Νταχάου της πείνας και της ανεργίας. Στην κατασκευή ατόμων, αποκομμένων από ομάδες, χωρίς δικαιώματα και με πλαστές ελευθερίες.

Αυτή είναι η εικόνα του κόσμου σήμερα. Χώρες-φυλακές, που στήνουν καμπάνιες λήθης για τον ανθρώπινο πολιτισμό και την δημοκρατία. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ξυπνάνε από την κατάσταση “κανονικότητας” κι έχουν ως χρέος την αφύπνιση των διπλανών τους. Τα αιτήματα για Εργασία, Υγεία, Παιδεία, Ελευθερία, Ισότητα και συμμετοχή είναι πανανθρώπινα, πέρα από σημαίες και ιδεολογίες. Κι αφού οι μηχανισμοί αδυνατούν να το αντιληφθούν, οι λαοί οφείλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο.

Πηγή:http://strangejournal.wordpress.com