Μακιαβελική αλληλεγγύη

Το σύνθημα «αλληλεγγύη στους πρόσφυγες» σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρεται στην έννοια της αλληλεγγύης. 

Στοχεύει στην παραπλάνηση του κοινού και στην απόκρυψη των ενόχων που ευθύνονται για τη δημιουργία και τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης.

Και ενώ στις περισσότερες χώρες τις ΕΕ εμφανίζεται ένα είδος απο-παγκοσμιοποίησης, με αφορμή το μαζικό μεταναστευτικό κύμα, στην Ελλάδα που έχει επιλεγεί να γίνει στρατόπεδο συγκέντρωσης και διαλογής μεταναστών/προσφύγων, η συστηματική προπαγάνδα διαστρέφει πλήρως τη πραγματικότητα.


Δεν μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε είδος αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, γιατί δεν πρόκειται για κανένα συλλογικό υποκείμενο ή ομάδα, με συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα ή εθνικοαπελευθερωτικά αιτήματα. 

Η αλληλεγγύη μπορεί να εκδηλωθεί ανάμεσα σε ομάδες, κοινωνικές ή εθνοτικές, που αντιπαλεύουν ένα κοινό εχθρό.

Η ιστορία της λέξης είναι συνδεδεμένη με τη Γαλλική επανάσταση, με το εργατικό κίνημα, την αντικαπιταλιστική αριστερά και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρεται στην συμπαράσταση, στην αλληλοβοήθεια, στη φιλανθρωπία, στον ανθρωπισμό, στη φιλευσπλαχνία ή στην ελεημοσύνη.

Συνεπώς, η «αλληλεγγύη» στην οποία αναφέρεται το σύνθημα, είναι δουλειά της εκκλησίας και σε καμιά περίπτωση της πολιτικής.

Εντούτοις, η αδιαμαρτύρητη αποδοχή της λέξης «αλληλεγγύη», ακόμη και από αριστερά κόμματα και οργανώσεις, μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: ή ότι η αριστερά έχει αλωθεί ολοκληρωτικά από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, ή, στη χειρότερη περίπτωση, αποτελεί πια, οργανική συστημική δύναμη.

Πράγματι, αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η πολιτική έχει αντικατασταθεί από τη διαχείριση και εν μέρει από τη γεωπολιτική, τότε, οι πολιτικές έννοιες μεταλλάσσονται αθρόα σε ηθικές· δηλαδή, η μόνη λειτουργία που απομένει για τα περισσότερα κόμματα της αριστεράς είναι να λειτουργούν ως φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Μιλώντας ακριβοδίκαια, ομάδες από το χώρο της αριστεράς υποθέτουν ότι η μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη (ως ένα προλεταριακό κύμα), θα έχει επιπτώσεις στη κοινωνική και ταξική δομή, με αποτέλεσμα να μεταβληθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί συσχετισμοί σε όφελος του κόσμου της εργασίας. 

Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση, η προσωρινή συμμαχία με το κεφάλαιο, ως προς το μεταναστευτικό, θα ανατραπεί, αφού γίνεται στη βάση μιας διαφορετικής στρατηγικής.

Φυσικά, πρόκειται για ονειροφαντασία, αφού έχει αποδειχθεί ότι σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία-όπου διαβιούν άνθρωποι με διαφορετικές θρησκευτικές, πολιτικές και πολιτισμικές προσλαμβάνουσες- εντείνεται η ανασφάλεια, με αποτέλεσμα, τη διάρρηξη του υπάρχοντος κοινωνικού ιστού, τη περιχαράκωση σε γκέτο ή θρησκευτικές σέχτες και κυρίως, την απόσυρση στην ιδιωτική σφαίρα, προς δόξαν του Κεφαλαίου!

Η λεκτική λαθροχειρία που εξισώνει την αλληλεγγύη με την ελεημοσύνη επιτυγχάνει δύο τινά: πρώτο, να εκβιάσει τη συναισθηματική αντίδραση έναντι του μεταναστευτικού (που αδιάκριτα εξισώνεται με το προσφυγικό), αποδίδοντας σε αυτή την αντίδραση κινηματικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα, η οργή των πολιτών που καταδυναστεύονται από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα να μετατρέπεται σε ενοχή: γιατί οι ίδιοι δεν είναι ακόμα πρόσφυγες· και δεύτερο, τη νομιμοποίηση της εγκληματικής δράσης των ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΗΠΑ που δεν ευθύνονται μόνο για τη δημιουργία προσφύγων, αλλά και για τη διαχείριση της μαζικής μετανάστευσης με γεωπολιτικές στοχεύσεις, από τη στιγμή που ξεκίνησε η ρωσική παρέμβαση στη Συρία.

Φυσικά, οι Τούρκοι δουλέμποροι, η Turkish Airlines, τα αυτοσχέδια ταξί της γείτονος, οι επίδοξοι μικροπωλητές και προμηθευτές στα τουρκικά παράλια, οι κρατικοί υπάλληλοι που εξαργυρώνουν επάξια την ανοχή τους, οι διάφορες ΜΚΟ που προστρέχουν στο δράμα των μεταναστών, οι ελληνικές ΜΚΟ που θα διαχειριστούν κοινοτικά κονδύλια για την αποκατάστασή των προσφύγων, οι Γερμανοί βιομήχανοι που προσβλέπουν σε ένα νέο γερμανικό θαύμα, οι πολυεθνικές που τρίβουν τα χέρια τους από το τζάμπα εργατικό δυναμικό, και τόσοι άλλοι εμπλεκόμενοι, όλοι αυτοί, έχουν σημαντικά οφέλη από το πάρτι «αλληλεγγύης» στους πρόσφυγες. 

Εντούτοις, το σημαντικότερο ίσως, είναι η κατασκευή της ταυτότητας του πρόσφυγα.

Στο παρελθόν, η ιδιότητα του πρόσφυγα σχετιζόταν με μια προσωρινή κατάσταση στην οποία βρισκόταν ένα ανθρώπινο ον, η οποία σύντομα θα μεταβάλλονταν, από τη στιγμή που υπήρχε η πρόνοια ώστε να επανέλθει η κανονικότητα. 

Ακόμη και η διαμονή σε μια νέα πατρίδα, συνοδευόταν από τυπικές και κυρίως άτυπες συμβάσεις που μπορούσαν να προσφέρουν απάλειψη του ανθρώπινου πόνου και ένταξη στο νέο κοινωνικό περιβάλλον. Σε μια τέτοια διαδικασία, ο πολιτισμικός παράγοντας έπαιζε καθοριστικό ρόλο.

Δεν συμβαίνει αυτό όμως σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. 

Κατ’ αρχάς, οι πόλεμοι γίνονται, όχι ανάμεσα σε εθνικά κράτη, αλλά σε κρατικές οντότητες και υπερεθνικούς οργανισμούς που ελέγχονται από το υπερεθνικό Κεφάλαιο. 

Δεν πρόκειται για πολέμους με τη συμβατική έννοια, αλλά για εγκληματικές ενέργειες που αποσκοπούν στη διάλυση των κρατών. 

Τα διαλυμένα κράτη αντικαθίστανται συνήθως από προτεκτοράτα που ελέγχονται από τους υπερεθνικούς οργανισμούς, ενώ, η διάλυσή τους ακολουθεί τη διάλυση της κοινωνίας, η δυναμική της οποίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε κρατική ανασυγκρότηση. Η εκδίωξη του πληθυσμού γίνεται αναπόφευκτα αναγκαίος όρος της προτεκταριοποίησης. 

Οι εγκληματικοί διεθνείς οργανισμοί δεν αρκούνται στη διάλυση των κρατών και στην αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους.

Στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της αγοράς, οι πολίτες μιας διαλυμένης χώρας, μετατρέπονται σε εργατικό δυναμικό που μπορεί να αγοραστεί κα να πουληθεί στην αγορά εργασίας, σε εξευτελιστική τιμή, όπως και να κατευθυνθεί οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη αύξησης της ανταγωνιστικότητας για το Κεφάλαιο. 

Επιπλέον, αυτό το εργατικό δυναμικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως γεωπολιτικό όπλο προκειμένου να αμφισβητηθούν τα εθνικά σύνορα που παρεμποδίζουν την επέλαση των πολυεθνικών.

Έτσι, ο νέου τύπου «πρόσφυγας» είναι ο πολίτης της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων, ένας άπατρις, που γίνεται συνεχώς αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Το κρισιμότερο βέβαια είναι ότι οι πρόσφυγες, από τη στιγμή που δεν ζουν στη χώρα καταγωγής τους - η οποία συχνά δεν υπάρχει πια, τυπικά ή ουσιαστικά- έχουν απολέσει τα όποια πολιτικά, εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα. 

Η δικαιοδοσία για το αν θα λογίζονται ως ανθρώπινα όντα, ανήκει πια αποκλειστικά στους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχονται από το υπερεθνικό κεφάλαιο. 

Το σύνηθες είναι να παρέχονται κάποια περιορισμένα δικαιώματα στο μέτρο που εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε οικονομικά είτε γεωπολιτικά.

Σημασία έχει ότι ο «πρόσφυγας» δεν έχει πατρίδα και δεν προφυλάσσεται από κάποιο δεσμευτικό δίκαιο που να πηγάζει από την εθνική ισχύ ενός κράτους-πατρίδας. 

Είναι ο ιδεώδης μεταμοντέρνος «πολίτης» μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της αγοράς που για χάρη της ανταγωνιστικότητας, αποπροσωποποιεί και επιβάλλει συνθήκες νεοφεουδαρχίας: ο πρόσφυγας θα εγκλεισθεί ως φυλακισμένος σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-hot spot κτλ.-, από όπου θα αδυνατεί να διαφύγει για οπουδήποτε, παρά μόνο για εκεί που θα ορίσει το Κεφάλαιο.

Μια πτυχή της αποθέωσης του πρόσφυγα, σε life style στα ΜΜΕ, σε μοναδικό δημόσιο θέμα και θέαμα, είναι η εξοικείωση του κοινού με τον νέο θαυμαστό κόσμο που προετοιμάζει η ευρωατλαντική ελίτ δια μέσου της Διατλαντικής Συνθήκης (TTIP): τη διάλυση των εθνικών κρατών και τη μετατροπή των πάλαι ποτέ πολιτών σε νέου τύπου προσφύγων, ταυτόχρονα με τη σκλήρυνση της εμπορικής πολιτικής προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, γεγονός που θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες ανισότητες και μεταναστευτικές ροές προς τον ανεπτυγμένο κόσμο.

Οι πρόσφυγες δεν χρειάζονται κανενός είδους ελεημοσύνη ή μακιαβελική «αλληλεγγύη» που μονιμοποιεί τη «γυμνή» κατάστασή τους και κανένα είδος μεταναστευτικής πολιτικής δεν μπορεί να τελεσφορήσει, στο βαθμό που οι πόλεμοι της ευρωατλαντικής τάξης -ένοπλοι ή οικονομικοί- γεννούν εσαεί το πρόβλημα.

Εντούτοις, έως την έλευση μιας παγκόσμιας αταξικής αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, όπου ο παγκόσμιος πλούτος θα μοιράζεται στο καθένα με βάση τις ανάγκες του, καλό θα ήταν να υπάρχει μια σοβαρή εθνική μεταναστευτική πολιτική που θα λάμβανε υπόψη τα οικονομικά, πολιτικά και γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζουν εθνικά και υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, με τη χειραγώγηση των μεταναστευτικών ροών, ταυτόχρονα, βεβαίως, με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη.


Πηγή:http://moriasegkomion.blogspot.gr/