Πόσο ελάχιστα είμαστε πραγματικοί...

Τρεις δελφίνοι μόλις οσμίστηκαν την αδυναμία στα λόγια του πρωθυπουργού «δεν μπορώ να εγγυηθώ σε όλους μια άμεση λύση, μια καλύτερη ζωή σήμερα» και παρά τη διευκρίνισή του «ούτε διαμαρτύρομαι, ούτε εγκαταλείπω» έσπευσαν να μας υπενθυμίσουν με κείμενο-συρραφή των απόψεων τους ότι είναι παρόντες.

Αλλά πού παρόντες; Σε μια κυβέρνηση ήδη αποδυναμωμένη και διαλυόμενη ως πολιτικό κόμμα και αναξιόπιστη ως διαχειριστική δύναμη για την τρόικα; Που ούτως ή άλλως, δηλαδή, δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει ως ικανός πολιτικός φορέας για μια βιώσιμη λύση για την χώρα;

Μου θύμισαν τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης όταν πριν τέσσερα χρόνια είχε δηλώσει κι εκείνος παρών στο Ζάππειο για το κόμμα του – βέβαια με πιο άμεσο και ειλικρινή τρόπο. Ο ίδιος σήμερα χαρακτήρισε το κείμενο έναν «πολύ καλό οιωνό για την κρίσιμη εβδομάδα που αρχίζει, κατά τη διάρκεια της οποίας κρίνονται πολλά, ίσως όλα». Και οι τέσσερεις, λοιπόν, δελφίνοι έδειξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται στο κόμμα τους την αλληλεγγύη – γιατί στην κοινωνία το έχουν ήδη δείξει...

Στο κείμενο τους οι τρεις υπουργοί της κυβέρνησης προσπαθούν να «αποκαθαρθούν» από τον πελατειακό και συντεχνιακό τρόπο με τον οποίον ασκούσαν την πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες χρησιμοποιώντας ανώδυνα λεκτικά σχήματα του τύπου «ανεχτήκαμε, ευνοήσαμε,… τελειώσαμε!». Αλλά σήμερα που τα πολιτικά τους παιδιά μεγάλωσαν κι εδραίωσαν στην κοινωνία τις ανομίες και τις ανηθικότητες των γονέων – και με τα καμώματά τους γελοιοποιούν πλέον τους ίδιους –  υποχρεώνονται να τα δαιμονοποιούν και να τα αποκαλούν αντιπάλους.

Αν πράγματι δεν ήθελαν την ανομία της εκλογικής τους πελατείας τότε ας τους έλεγαν την αλήθεια και τι ακριβώς ήθελαν κι έπρεπε να γίνει πριν τις εκλογές. Ή ας προκήρυσσαν νέες εκλογές την κατάλληλη στιγμή. Και τότε θα είχαν επίσημα τη δημοκρατική νομιμοποίηση, που σήμερα τους λείπει, για να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά αν τους έλεγαν την αλήθεια θα έχαναν τις εκλογές. Και αντί να έγραφαν σήμερα σαν τιμητές θα συμπαραστεκόντουσαν στους απεργούς. Το έκαναν δεκαετίες, θα το έκαναν και τώρα. Είναι παντελώς υποκριτές και αναξιόπιστοι.

Ούτε καταλαβαίνουν ότι ζητώντας τώρα τη σύμπραξη ανεξάρτητων πολιτών, τους οποίους ταλαιπωρούσαν επί χρόνια, ομολογούν για ακόμη μια φορά την αδυναμία και την έλλειψη πολιτικού θάρρους να συγκρουστούν με τον εαυτό τους έστω και τώρα. Περιορίζονται στο εύκολο. Να καλλιεργούν το μίσος ανάμεσα στις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες σαν αντίδοτο στη σκληρότητα και τον αυταρχισμό μιας πολιτικής που δεν έχουν το πολιτικό ήθος και ανάστημα να εφαρμόσουν με δίκαιο και αναλογικό τρόπο στην κοινωνία.

Πώς αλήθεια τιμωρήθηκαν οι δικές τους «προσοδοφόρες συμφωνίες», ώστε να έχουν, σήμερα, το δικαίωμα να ομιλούν εκείνοι για ανομία και ατιμωρησία;  Όταν ισχυρίζονται ότι «η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση» ποιος περιμένουν να πιστέψει έστω και μία τους λέξη; Πάντως αδικούν τα πολιτικά τους παιδιά όταν ισχυρίζονται ότι εκείνα φταίνε για «την οικονομική καταστροφή του εμπορίου στο κέντρο της Αθήνας». Οι πολίτες γνωρίζουν ότι η οικονομική ύφεση και το παρεμπόριο είναι οι υπεύθυνοι συνεργικοί παράγοντες.

Μονάχα σε ένα σημείο έχουν δίκιο. Ότι τώρα ήρθε «η ώρα της πληρωμής». Αλλά πρώτιστα για κείνους. Δεν θα «βουλιάξουμε όλοι μαζί» επειδή αυτοί βουλιάζουν. Και για να σωθεί η κοινωνία, αυτό το πολιτικό σύστημα, που αυτοί έστησαν και συντήρησαν, πρέπει να βουλιάξει. Δεν είμαστε, όμως, όλοι εξαρτήματά του για να βουλιάξουμε μαζί του.

Αλλά με τέτοιες ιδέες ωρίμασαν πολιτικά οι τρεις πολιτικοί μας. Με τέτοιες αντιλήψεις: κόμμα = κράτος = κοινωνία. Με αυτήν την εμμονή για την οποία τώρα κρίνουν τα παιδιά τους: «όλα είναι δικά μας». Αυτό βγαίνει στο κείμενο τους κι ας είναι μια προχειρογραμμένη συρραφή απόψεων. Όλα στη συσκευασία του ενός. Ζωή κρατικοδίαιτη. Ζωή με δανεικά. Ζωή εικονική.

Κι αυτήν την ύστατη στιγμή, που η χώρα από φωτεινό παρελθόν της Ευρώπης χαρακτηρίζεται σαν το σκιάχτρο και το σκοτεινό της μέλλον, αυτοί εξακολουθούν να παραμένουν «λίγοι» μες στην ταπεινή τους ματαιοδοξία. Εξακολουθούν ανειλικρινείς. Θυμίζουν εκείνον το φοβερό στίχο του Ελύτη στο AD LIBITUM: «πόσο ελάχιστα είμαστε πραγματικοί».

Δ. Τρικεριώτης


Πηγή:http://gnathion.blogspot.com/