Κοινωνικό Ωδείο

Το πρώτο Κοινωνικό Ωδείο  με εθελοντές καθηγητές, που προσφέρουν δωρεάν μαθήματα μουσικής σε μαθητές, είναι γεγονός. Ένα απολύτως επιτυχημένο πείραμα αυτό-οργάνωσης δείχνει πως η κρίση μάς μαθαίνει να σκεφτόμαστε αλλιώς. 

Η αγάπη για τη μουσική και η αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο είναι τα μόνα «καύσιμα» που τροφοδοτούν εδώ και δύο μήνες τη λειτουργία του πρώτου Κοινωνικού Ωδείου στη χώρα μας. Όταν ένας από τους εθελοντές μουσικούς «έριξε» πρώτος την ιδέα μέσω Διαδικτύου – και συγκεκριμένα μέσω ενός tweet – η ανταπόκριση ήταν περισσότερο από ενθαρρυντική.

Τα πρώτα μηνύματα έδιναν την αίσθηση πως η ιδέα αυτή καλλιεργούνταν στο μυαλό και άλλων συναδέλφων εδώ και καιρό. Λίγους μήνες μετά, αποδεικνύεται στην πράξη πως δεν επρόκειτο απλώς για μια ωραία σκέψη.

Πείραμα μέσω Διαδικτύου

Όλα ξεκίνησαν από το μηδέν, αρχικά από επτά μουσικούς, που σήμερα φτάνουν αισίως τους πενήντα: καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και των Ωδείων. Ορισμένοι από αυτούς άνεργοι, οι περισσότεροι με δουλειά. Αλλά και με τεράστια διάθεση για προσφορά.

Οι καθηγητές του Κοινωνικού Ωδείου έκαναν έκκληση για να βρεθεί χώρος που θα τους φιλοξενήσει. Μέσω του Διαδικτύου αναζήτησαν από μουσικά όργανα μέχρι παρτιτούρες. «Δεχτήκαμε συγκινητικές προσφορές. Σκεφτείτε πως μας χάρισαν δύο πιάνα. Το ένα μάλιστα από μια επιχείρηση που θα έκλεινε και κινδύνευε να κατασχεθεί» μας λένε.

Μια αδυναμία του όλου εγχειρήματος που σκοπεύουν μελλοντικά να διορθώσουν είναι το Internet, καθώς «μοιραία, μόνο όποιος είχε πρόσβαση στο Διαδίκτυο μπορούσε να μας μάθει».

Οι διαδικτυακές εκκλήσεις τους για στέγη έπιασαν τόπο. Δέχτηκαν τις ευγενικές προσφορές από τρεις χώρους, που τους παραχωρήθηκαν αφιλοκερδώς από τον «Ειλισσό» (Βουλιαγμένης 40 & Αγλαονίκης 3), το «Τέχνης Βήματα» (Ηρακλειδών 54, Θησείο) και τον Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού.

Παιδιά και ενήλικες, οι 110 μαθητές του Κοινωνικού Ωδείου γεμίζουν καθημερινά από τις 9 το πρωί έως τις 10 το βράδυ τους χώρους αυτούς συνεχίζοντας ή ξεκινώντας τις μουσικές σπουδές τους, πράγμα που λόγω οικονομικής δυσχέρειας ήταν αδύνατο να κάνουν. 

Μαζί με τους καθηγητές, είκοσι ακόμη εθελοντές υποστηρίζουν την ομαλή λειτουργία του εγχειρήματος, φροντίζοντας για οργανωτικά και γραμματειακά ζητήματα. Γι’ αυτό και πέρα από οτιδήποτε άλλο, το Κοινωνικό Ωδείο είναι ένα «πείραμα αυτό-οργάνωσης», όπως μας το συστήνουν οι άνθρωποί του, οι οποίοι προτιμούν να κρατήσουν την ανωνυμία τους. Κάθε απόφαση περνά από τη γενική συνέλευση, στην οποία δεν μετέχουν μόνο οι καθηγητές, αλλά και οι μαθητές και οι γονείς τους, ισάξια. 
«Όλα λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Είναι πολύπλοκο, μέχρι στιγμής όμως φαίνεται πως μπορεί να λειτουργήσει».

Οι άνθρωποι του Κοινωνικού Ωδείου κρατούν χαμηλό προφίλ. Αρνούνται να δώσουν συνεντεύξεις, αποφεύγουν τη δημοσιότητα, καθώς πιστεύουν πως η ευκαιριακή και θεαματική προβολή μόνο κακό θα κάνει στη συνοχή της προσπάθειάς τους, η οποία χαρακτηρίζεται από «αγνότητα» όπως μας εξηγούν. 

«Θα μπορούσαμε να απευθυνθούμε σε κόμματα της Αριστεράς για βοήθεια. Δεν το κάναμε. Γιατί θέλαμε αυτή η κίνηση να είναι εντελώς άδολη, χωρίς κανένα ίχνος ιδιοτέλειας και άλλων κινήτρων».

 «Ήρθαμε για να μείνουμε!»

Κι αν ο αριθμός των μαθητών του είναι εντυπωσιακός (110), ο αριθμός των αιτήσεων είναι ακόμη περισσότερο. Πάνω από 530 αιτήσεις δέχτηκε μέχρι σήμερα το Κοινωνικό Ωδείο, αριθμός που ήταν αδύνατον να καλυφθεί φέτος. Ο πρώτος πειραματικός κύκλος μαθημάτων ολοκληρώνεται τον Ιούνιο. 

«Από του χρόνου φιλοδοξούμε να αποκτήσουμε έναν δικό μας κεντρικό χώρο και με βάση αυτόν να πάμε εκεί όπου σίγουρα μας έχουν ανάγκη. Να έρθουμε δηλαδή σε επαφή με Ιδρύματα, αλλά και να επεκταθούμε στις γειτονιές, με τη βοήθεια τοπικών οργανώσεων, συλλόγων γονέων κ.λπ. Κάνουμε πολλά όνειρα. Ήρθαμε για να μείνουμε!» μας εξομολογούνται.

Η επιτυχία του εγχειρήματος είναι ολοφάνερη. Παρ’ όλα αυτά νιώθουν πως περπατούν πάνω σε τεντωμένο σχοινί καθώς «πάγιο και διακαές αίτημά μας είναι η δημόσια, δωρεάν, ποιοτική Παιδεία για όλους». Μας μεταφέρουν μάλιστα τη μεγάλη τους απογοήτευση έπειτα από τον έπαινο που έγραψε η Άννα Διαμαντοπούλου για το έργο τους, μέσω του blog της. «Δεν θέλουμε να γίνουμε άλλοθι στην άρνηση του κράτους να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στους πολίτες» διευκρινίζουν.

«Παλεύουμε για κάτι που ουσιαστικά δεν υπήρχε ούτε πριν από την κρίση, αφού η μουσική Παιδεία στην Ελλάδα ήταν πάντοτε προνόμιο όσων μπορούσαν να υποστηρίξουν πολυδάπανες ιδιωτικές σπουδές. Ενδεικτικό είναι ότι στις Πανελλαδικές, στο ειδικό μάθημα της Μουσικής, εξετάζουν τους μαθητές για γνώσεις (ντικτέ και αρμονία) η διδασκαλία των οποίων δεν περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα. Όσο για τα δημοτικά ωδεία που ήταν μια ανάσα; Με τον Καλλικράτη πολλά κλείνουν ή υπολειτουργούν».

Ποιο είναι αλήθεια το όφελος για τους εθελοντές καθηγητές; «Βρίσκουμε ξανά νόημα, καθώς παύουμε να νιώθουμε πια άχρηστοι» μας εξηγούν. «Ξέρετε, η κρίση σού περνά το μήνυμα ότι είσαι κακός, ότι εσύ φταις για όλα. Εδώ διαπιστώσαμε ότι ακόμη και η φτώχεια αντιμετωπίζεται σε συνδυασμό με τους άλλους ανθρώπους. Οι περισσότεροι δεν γνωριζόμασταν από πριν. Στην πορεία γίναμε αδερφικοί φίλοι. Έχουμε ζήσει πολύ συγκινητικές στιγμές. Καθημερινά βλέπουμε τη χαρά και την ευγνωμοσύνη που νιώθουν οι μαθητές κι αυτό μας δίνει δύναμη όχι μόνο να συνεχίσουμε τα μαθήματα, αλλά και την ίδια τη ζωή μας»

Πηγή:http://topontiki.gr