Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι γεμάτοι από την ένταση του πάθους

Όλο το προηγούμενο διάστημα, τα πολιτικά δρώμενα, μέρα τη μέρα, μήνα τον μήνα, λάξευαν και σμίλευαν πάνω στην πέτρα της ύφεσης το έργο των πολιτικών και των πολιτών. Το έργο αυτό μοιάζει τώρα να έχει τελειώσει. 

Οι στάσεις, οι πράξεις, κυρίως οι συνειδήσεις μοιάζουν να έχουν διαμορφωθεί. Οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης δίνουν μια εικόνα αυτού του αποφασιστικού σταδίου, έστω και μέσα από τα «μικρά γράμματα» τους.

Τουλάχιστον 1 στους 4 συμπολίτες μας είναι ικανοποιημένος από τη σημερινή κατάσταση, πιστεύει ότι η χώρα βαδίζει στη σωστή κατεύθυνση και επιπλέον 1 στους 5 πιστεύει ότι δεν πρέπει να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. 

Και αυτά τα πιστεύει παρότι η ανεργία έχει πιάσει την υψηλότερη κορυφή μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο και παρότι ένα ανάλογο ποσοστό πληθυσμού με αυτούς έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια της φτώχειας.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Ποιοι είναι αυτοί οι ικανοποιημένοι πολίτες; Από ποιες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες προέρχονται; Η απάντηση είναι γνωστή και έχει πολιτικές ρίζες στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. 

Η ελληνική δικομματική νομενκλατούρα των μεταχουντικών χρόνων δημιούργησε έναν απόρθητο πυρήνα παρασιτικών από όλα τα επίπεδα της εξουσίας που άλωσε: κομματικό, συνδικαλιστικό, δημοσιοϋπαλληλικό, επιχειρηματικό.

Αυτό το διαχρονικά ικανοποιημένο «κράτος εν κράτει» αδιαφορεί για την περιπέτεια της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού και στην ουσία τον περιφρονεί. Αυτός ο «ανθρώπινος» πυρήνας έχει αρκετό λίπος για να αντέξει πολύ χειρότερες φοροεπιδρομές και περικοπές είτε διότι φρόντισε να τακτοποιηθεί από τα εξωφρενικά οικονομικά προνόμια που χρόνια απολάμβανε, είτε διότι στην ουσία δεν συμμετείχε ποτέ στον επωμισμό των βαρών που τώρα συνθλίβουν τον μέσο πολίτη.

Καμία τρόικα και κανένα μνημόνιο δεν πρόκειται να καταφέρουν να σπάσουν τους ιερούς δεσμούς αίματος των μελών αυτού του «κράτους εν κράτει», από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο κλητήρα. 

Όσο οι δανειστές πιέζουν τόσο θα προστίθενται άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα και θα     καταστρέφονται «εξωπυρηνικοί» νοικοκυραίοι και επιχειρηματίες. Αυτή η κυβέρνηση έδειξε από νωρίς το πελατειακό της πάθος – ακόμα κι αν ο κ. Κουβέλης προς το παρόν και σύμφωνα με το πολιτικό του παρελθόν, αποτελεί μια παραφωνία σε αυτό το παλαιοκομματικό επιτελείο με τον μεταρρυθμιστικό φερετζέ.

Πρέπει να διανύουμε το τελικό στάδιο της διαδρομής. Σίγουρα δεν είναι όπως στην Κατοχή, αλλά αξίζει να θυμηθούμε ότι και στην Κατοχή κάποιοι περνούσαν πολύ καλά. Μπορεί να μην ήταν ο 1 στους 4 και να ήταν ο ένας στους 10 ή τους 100. Αλλά σημασία έχει ότι κάποιοι και τότε περνούσαν καλά σε βάρος κάποιων άλλων. Σε αυτό το τελικό στάδιο της διαδρομής έχουν ήδη αρχίσει να βάφονται οι γραμμές, όχι οι απατηλές κόκκινες, αλλά οι πραγματικές του διχασμού.

Στο ποίημα «Η Δευτέρα Παρουσία(1), ο Γουλιέλμος Γιέιτς(W.B. Yeats) έγραφε: 

«Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν / Το γεράκι δεν μπορεί ν΄ ακούσει πια το γερακάρη·/ Τα πάντα γίνουνται κομμάτια· το κέντρο δεν αντέχει·/ Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη, / Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού / Η τελετή της αθωότητας πνίγεται·/ Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι / Είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους.»

(1) Γιώργος Σεφέρης , ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ , 1965, Εκδ. ΙΚΑΡΟΣ




Πηγή:http://gnathion.blogspot.gr