Μπροστά στο 2015 αναρωτιέμαι τι έχει αλλάξει επί της ουσίας για την χώρα, πέρα από το γεγονός ότι πολλοί περισσότεροι Έλληνες συνειδητοποιούν και βιώνουν σήμερα αυτά που δεν μπορούσαν ή απέφευγαν να καταλάβουν τα προηγούμενα χρόνια. Ξαναδιαβάζοντας τι έγραφα στο κατώφλι της νέας χρονιάς:
Το 2011: Όλος ο κόσμος ένα σκηνικό: «Και σ’ αυτήν την παγκόσμια σκηνή έργα όπως «Ο έμπορος της Βενετίας», «Ο Θάνατος του εμποράκου» αλλά και πλείστες όσες αρχαίες ελληνικές τραγωδίες να παίζονται ασταμάτητα «επικαιροποιώντας» για άλλη μια φορά στην ιστορία του ανθρώπου έννοιες διαχρονικές όπως η απληστία, η θυσία, ο θυμός, η τιμωρία, η δικαιοσύνη, η κάθαρση, η ελευθερία, η …»
Το 2012: Το δικαίωμα στη μεταφυσική πίστη: «Μάχη με το χρόνο. Άλλοι για να επιβιώσουν πολιτικά, άλλοι οικονομικά. Για να επιβιώσει η δημοκρατία και να διασωθούν οι κοινωνίες από την άτακτη χρεωκοπία, διασώζοντας ένα κοινό νόμισμα, χωρίς όμως να τεκμηριώνεται η αξία της προσπάθειας όταν αυτές δεν μπορούν να το διαχειριστούν με πολιτικό τρόπο, μαζί και ισότιμα. Και όσο ο χρόνος βαθαίνει τόσο η μάχη ακριβαίνει και οι απώλειες αυξάνονται.»
Το 2013: Το Πνεύμα των ευχών: «Είναι ίσως παράδοξο, μπαίνοντας σε ένα επόμενο έτος οι ευχές να ακούγονται τόσο τυπικές, έωλες κι αμήχανες. Τυπικές γιατί κανείς δεν τις πιστεύει. Έωλες γιατί είναι όλοι τόσο προσγειωμένοι στην πραγματικότητα που τους περιμένει. Αμήχανες όπως ο ημιτελής εορταστικός φωτισμός των δρόμων που αντανακλά τη μελαγχολία της πρωτεύουσας στα πρόσωπα των ανθρώπων και τα σωματίδια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα.»
Το 2014: Ένα Θαύμα Ζητείται πάλι για την Ελλάδα: «Η σύγκρουση της πολιτικής με την διαπλοκή ως προϋπόθεση για την αποτροπή του κοινωνικού διχασμού και την οικονομική ανάκαμψη είναι το θαύμα που ζητείται και πάλι για τη χώρα, παρόμοιο με κείνο στο οποίο αναφερόταν στην Έκθεσή του ο απεσταλμένος του Τρούμαν, Αμερικανός Π.Α. Πόρτερ, το 1947.»
Το γενικό πλαίσιο είχε πράγματι τεθεί από το 2011 και τα επόμενα χρόνια κύλησαν περισσότερο σαν απόπειρες και λιγότερο σαν οργανωμένες προσπάθειες για μια νέα αρχή στην εξουσία και την κοινωνία, πέρα και ενάντια στα πρόσωπα και τις σχέσεις που σαπροφυτούσαν πάνω στο σώμα του πτωχευμένου κράτους.
Και τώρα; Και τώρα τι λες, όπως γράφει και ο ποιητής μας Μανώλης Αναγνωστάκης. «Το θέμα είναι τώρα τι λες» σε σχέση με έναν υπερ-εγωϊκό και υπερ-κομματικό εθνικό «Στόχο», που δεν υπήρξε αυτά τα χρόνια και δεν έχει ακόμη αποδειχθεί στην πράξη από κάποια πολιτική δύναμη.
Τι θα δείξουν οι κάλπες της 25ης Ιανουαρίου για το «μάθημα» που πήρε η εξουσία;
Μια κυβέρνηση όλων των Ελλήνων ή μια νέα κυβέρνηση κρατικοδίαιτων υπό νέα διεύθυνση;
Μια κυβέρνηση «επικαιροποιημένης» διαπλοκής ή μια κυβέρνηση εγγύηση για στήριξη των παραγωγικών πολιτών και δημιουργία αδέσμευτης και έγκυρης ενημέρωσης;
Μια κυβέρνηση της ισονομίας ή της ανακύκλωσης στην ευνοιοκρατία και τις φωτογραφικές διατάξεις;
Τι θα δείξουν οι κάλπες της 25ης Ιανουαρίου για το «μάθημα» που πήραν οι πολίτες;
Ότι έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί και τι πρέπει να αλλάξει ή χρειάζεται ένα ακόμα «μάθημα» για τον αναγκαίο πολιτικό και κοινωνικό συμβιβασμό, κάτι σαν ένα νέο- ή μετα-ιστορικό συμβιβασμό, ώστε να προχωρήσουμε σαν ένα πολιτισμένο και σύγχρονο κράτος;
Κατά μια περίεργη σύμπτωση, οι χρονιές της κρίσης 2009 και 2012, που πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές, ήταν και οι δύο χρονιές με 13 φεγγάρια. Το ίδιο θα συμβεί και το 2015, που όλα δείχνουν ότι θα είναι και η πιο καθοριστική χρονιά για τις εξελίξεις στην χώρα.
Ας πάρουμε αυτήν την σύμπτωση σαν ένα σύμβολο αισιοδοξίας για περισσότερη αλήθεια, ευθυκρισία και ευθύνη. Σαν το λίγο περισσότερο, αλλά λαμπρό φως στη νύχτα της κρίσης, που θα επιταχύνει τα βήματα μας στην έξοδο από την δοκιμασία.
Πηγή:http://gnathologio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου